ایمنی کودکان در هر موضوعی به عنوان یکی از مهمترین مسائلی است که در سلامت روان کودک و امنیت کودک نقش بسزایی را ایفا میکند.
ایمنی کودک در سنین مختلف کودکی معنا و مصادیق خاص خود را دارد؛ در سال اول تولد احتمال خفگی کودک، ایست قلبی در حالت بد خوابیدن و… میباشد. در سال دوم که کودک توان راه رفتن مییابد، خطراتی از قبیل کشیدن اشیاء و پرتاب شدن آنها روی کودک، به سراغ وسایل خطرناک مانند چاقو و… رفتن، دست به برق زدن و… میباشد.
با رشد و به حرف افتادن کودک، گویا والدین احساس طیب خاطر مییابند که فرزند ما از سنین خطر آفرینی خارج شده است در حالیکه اینطور نیست بلکه نوع آنها متفاوت میشود. مثلا در سنین 3 تا 5 سالگی علیرغم قدرت تشخیص برخی خطرها توسط کودک، با این حال برخی مشکلات و خطرات دیگری میتواند او را تهدید نماید لذا بر والدین واجب میشود تا برخی مسائل را حتما به فرزند خود آموزش دهند.
نکته مهم اینست که این آموزشها و آگاهیبخشیها نباید به گونهای باشد که بیشتر موجب ترس کودک شود. این ترس میتواند کودک را منزوی و پریشان کند.