والدین و الگوگیری کودکان
کودک تا زمانی که رفتار و اخلاق شایسته را در والدین خود نبیند، آنها را یاد نمی‌گیرد و بروز بیرونی هم نمی‌دهد. از طرفی از آنجا که کودک درک و فهمی از بایدها و نبایدها ندارد و تشویق و تنبیه بیش از حد اثر سوء داشته و اثرگذاری خود را از دست می‌دهد. لذا رفتار والدین برای آنها بهترین مربی بوده و کودک را به انجام امور مطلوب ترغیب می‌نماید.
در همین راستا نکاتی را برای الگوگیری کودکان مورد توجه قرار دهید:
- در مرحله اول سعی کنید توقعاتی را که از کودک خود دارید لیست کنید.
- این توقعات با چه صفاتی مرتبط‌‌اند؟ مثلا توان بخشیدن دیگران؟ احترام گذاشتن؟ با نرمی سخن گفتن؟
- این صفات را در خود بررسی کنید. یکی از این صفات به عنوان نمونه در ادامه بررسی می‌شود. برای مثال: آیا می‌خواهید فرزندی منظم داشته باشید.
– تا چه میزان نظم شخصی خود را رعایت می‌کنید؟
– وضعیت اتاقتان، لباس‌های چیده شده در کمدتان، قرارگیری وسایل شخصی‌تان چگونه است؟
– هنگامی که از در خانه وارد می‌شوید، آیا همه وسایل خود را در جای مناسب‌اش قرار می‌دهید؟
– آیا همواره برنامه‌های خود را در همان زمان مقرر شده انجام می‌دهید؟ - در صورتی کخ در این زمینه نواقصی دارید تلاش کنید تا آن را در خود اصلاح کنید و اگر در این زمینه مشکلی ندارید به همین روند ادامه دهید و نسبت به بی‌نظمی در کودک خود حساس نباشید. مطمئن باشید ویژگی‌های محیط به او منتقل خواهد شد. پس عجله نکنید!
- می‌توانید از مسیرهای دیگری برای افزایش رغبت کودک به نظم استفاده کنید. به روش‌های بیانی زیر دقت کنید:
– ترغیب برای کمک کردن در برقراری نظم: چقدر اینجا نامرتب شده! چه کسی به من در جمع کردن این وسائل کمک می‌کند؟
– تشویق مرتبط با برقراری نظم: اگر اینجا مرتب شود، می‌توانیم یکی دیگر از بازی‌هایت را روی زمین پهن کنیم.
– توجه دادن به پیامدهای برقراری نظم: من دارم خانه را جارو می‌کنم و عروسک‌هایت را سرجایشان می‌گذارم تا خانه‌مان قشنگ‌تر شود.
